Henryk Bednarski (taternik)

---

Życiorys

Henryk Bednarski przyszedł na świat w nizinach, jednak już w 1905 roku zdecydował się na przeprowadzkę do Zakopanego. Jego decyzja miała swoje źródło w pragnieniu unikania służby wojskowej w carskiej armii. W początkowych latach swojej kariery zawodowej, Bednarski pracował jako mistrz murarski, w tym czasie brał udział w budowie popularnego schroniska „Murowaniec”. W latach 1914–1917 wstąpił do Legionów Polskich, gdzie podlegał pod dowództwo Mariusza Zaruskiego.

Jako uznany taternik, Henryk odnotował swoje miejsce w historii, będąc częścią zespołu, który po raz pierwszy osiągnął południową ścianę Zamarłej Turni w 1910 roku. Przez swoje życie w Tatrach zdobył 25 szczytów w ramach pierwszych wejść taternickich – 11 latem oraz 14 zimą. Wśród jego zimowych osiągnięć należy wymienić zdobycie Granatów, Gąsienicowej Turni, a także Małej Buczynowej Turni, gdzie jako pierwszy postawił stopy na tych niezdobytych wcześniej szczytach. Zimowa aktywność Bednarskiego uwieńczona była również udanymi zdobyczami w Alpach, gdzie zdobył m.in. Hoher Sonnblick i Großvenediger.

Jego znakomita sprawność fizyczna i umiejętności taternickie dały mu możliwość wielokrotnego zdobywania Zamarłej Turni, z czego raz pokonał ją w towarzystwie niedoświadczonej taterniczki, którą prowadził na szczyt, używając lin. Jego imię upamiętnia droga klasyczna na Zamarłej Turni oraz zachód w Granatach.

W roku 1912 Henryk stał się aktywnym członkiem Sekcji Narciarskiej PTT, a także instruktorem narciarskim, co zaowocowało licznymi zorganizowanymi przez niego zawodami narciarskimi. Samodzielnie startował w zróżnicowanych konkurencjach: biegowych, zjazdowych oraz biegach z przeszkodami. Jego umiejętności były uznawane, zwłaszcza po udziale w zawodach narciarskich w austriackich Alpach, gdzie w 1910 roku przywiózł nowatorską ideę stosowania dwóch kijków narciarskich, które znacznie ułatwiały poruszanie się w górach. Uczestniczył również w długich rajdach narciarskich, a jednym z jego największych osiągnięć było przebycie trasy z Kazimierzem Schiele w 1926 r. w niecałe 14 godzin, pokonując trasę Zakopane – Hala Goryczkowa – Kasprowy Wierch – Dolina Wierchcicha – Zawory – Wrota Chałubińskiego – Morskie Oko – Opalone – Dolina Pięciu Stawów Polskich – Zawrat – Zakopane.

Bednarski nie tylko odnosił sukcesy w taternictwie i narciarstwie, ale także był jednym z czołowych ratowników tatrzańskich. Uczestniczył w wielu akcjach ratunkowych, w tym w tragicznie zakończonej akcji TOPR na Małym Jaworowym Szczycie w 1910 roku oraz w poszukiwaniach Wincentego Birkenmajera w 1933 roku. W okresie międzywojennym stał się rozpoznawalną postacią w Zakopanem, znaną ze swojego ciętego humoru i kontrowersyjnych zachowań – w 1928 roku dał się sfotografować nago na nartach. Jego życie tragicznie zakończyło się po aresztowaniu przez gestapo w 1940 roku. Po umieszczeniu w Palace i przewiezieniu do Auschwitz, zmarł z wyczerpania miesiąc po wyzwoleniu obozu w Dachau.

Ordery i odznaczenia

Henryk Bednarski, znany jako taternik, zdobył wiele zaszczytów w swoim życiu. W szczególności wyróżniono go za jego osiągnięcia oraz wkład w rozwój turystyki górskiej.

• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 19 marca 1931 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 8 lipca 1925 roku.

---

Oceń: Henryk Bednarski (taternik)

---