Mirosław Sarwiński

---

Kariera szachowa

W roku 1976 Mirosław Sarwiński zadebiutował w finale mistrzostw Polski seniorów. Jego kolejne występy miały miejsce do 1983 roku, kiedy to uczestniczył w finale trzykrotnie, osiągając najlepszy rezultat w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie zajął XIII miejsce. Z początkiem lat 80. rozpoczął swoją drogę do sukcesów w turniejach ogólnopolskich oraz międzynarodowych.

W 1981 roku odnotował swoje pierwsze większe zwycięstwo w Warszawie, gdzie wyprzedził takich zawodników jak Władysław Schinzela oraz Josef Pribyla. Zaledwie dwa lata później, w 1983 roku, podzielił III miejsce w otwartym turnieju w Białymstoku, osiągając ten sukces wraz z Krzysztofem Żołnierowiczem.

Następny rok przyniósł mu kolejne sukcesy, w tym zwycięstwo w międzynarodowym turnieju w Warszawie, gdzie pokonał między innymi Krzysztofa Pańczyka. Tym samym wypełnił on pierwszą normę na tytuł mistrza międzynarodowego. W 1985 roku Sarwiński zajął II miejsce w dwóch turniejach: w Rzeszowie (w parze ze Zbigniewem Księskim) oraz w Warszawie, w obu przypadkach ustępując miejsca Stefanowi Dejkało.

W 1986 roku odniósł zwycięstwo w Gorzowie Wielkopolskim, zdobywając drugą normę na tytuł mistrza międzynarodowego. W 1987 roku zajął II miejsce w Tesliciu, ustępując jedynie Mladenowi Muše. Rok później był jednym z dwóch Polaków, którzy uczestniczyli w mistrzostwach Europy w szachach szybkich w Gijón; drugim zawodnikiem był Paweł Stempin. Sarwiński podzielił I miejsce w turnieju w Bytomiu wspólnie z Vlatko Bogdanovskim, a także zdobył II miejsce we Włocławku oraz brązowy medal na drużynowych mistrzostwach Polski w Krynicy, reprezentując barwy Polonii Warszawa.

W 1990 roku podzielił II miejsce w turnieju open w Bielsku-Białej, współdzieląc sukces z takimi zawodnikami jak Aleksandr Czerwoński. Najwyższy ranking w karierze, wynoszący 2410 punktów, osiągnął 1 stycznia 1986 roku, dzieląc wówczas 9-10. miejsce wśród polskich szachistów.

---

Oceń: Mirosław Sarwiński

---