Antoni Luboradzki, urodzony 13 czerwca 1764 roku w Płocku, był znaczącą postacią w historii polskiego duchowieństwa.
Jako duchowny rzymskokatolicki, pełnił ważną rolę, a swoją służbę zakończył 14 kwietnia 1822 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w pamięci wiernych.
W szczególności, jego działalność jako biskup pomocniczy płocki miała wpływ na rozwój Kościoła w regionie oraz na życie religijne lokalnej społeczności.
Życiorys
Antoni Luboradzki, znany ze swojego zaangażowania w kościelne sprawy, 26 czerwca 1805 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji płockiej przez papieża Piusa VII. Dodatkowo, otrzymał tytuł biskupa in partibus infidelium taniskim. Już 25 maja 1806 roku doszło do jego sakry biskupiej, którą przeprowadził biskup płocki, Onufry Kajetan Szembek.
Po śmierci bp. Szembka w 1809 roku, kapituła diecezjalna wybrała na nowego ordynariusza płockiego Tomasza Ostaszewskiego. Jednak z powodu konfliktu Papieża Piusa VII z Napoleonem, Ostaszewski nie mógł zyskać zatwierdzenia papieskiego, ponieważ wówczas Stolica Apostolska wstrzymała prekonizację na terenach podlegających dominacji Napoleona. W rezultacie, do 1815 roku Tomasz Ostaszewski nie był w stanie przyjąć sakry biskupiej.
W tym trudnym okresie, kiedy biskup nie mógł sprawować swoich obowiązków, szczególne zadania związane z posługą biskupa, takie jak udzielanie święceń kapłańskich, były pełnione przez Antoniego Luboradzkiego. Funkcję biskupa pomocniczego płockiego pełnił aż do swojej śmierci, która miała miejsce 14 kwietnia 1822 roku.
Przypisy
- Stan diecezji płockiej na podstawie raportu biskupa Adama Prażmowskiego z 1818. [dostęp 13.12.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Maria Wawrzyniec Rostworowski | Juliusz Adolf Teofil Ludwig | Karol Jonscher (pastor) | Jan Czapla (duchowny) | Borys Przedpełski | Stefan Zielonka | Andrzej Suski | Stanisław Nieborski | Adam Maciejowski | Karol Gustaw Manitius | Jehuda Lejb MargaliotOceń: Antoni Luboradzki