Stefan Zielonka

---

Życiorys

Seminarium duchowne, które ukończył, zlokalizowane było w Płocku, gdzie 19 czerwca 1932 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jego pierwsze kroki w pracy duszpasterskiej miały miejsce w Pułtusku, gdzie pełnił funkcję wikariusza w parafii św. Mateusza oraz był odpowiedzialny za prefekturę szkół w tym regionie. Dalsze kształcenie odbywał na Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie uzyskał stopień magistra teologii.

W wyniku reorganizacji wojskowej został przeniesiony do rezerwy i mianowany kapelanem rezerwy, posiadającym starszeństwo z dnia 1 stycznia 1939 oraz zajmującym 109. lokatę w duchowieństwie wojskowym rzymskokatolickim. Wziął aktywny udział w kampanii wrześniowej, służąc jako kapelan 13 pułku piechoty. Istotne były jego działania podczas bitwy pod Mławą oraz obrony Modlina.

Po złapaniu do niewoli, trafił do obozu w Działdowie, a w październiku 1939 roku wrócił do Pułtuska, gdzie skoncentrował się na organizowaniu pomocy charytatywnej. Jego patriotyczna postawa zwróciła uwagę okupantów niemieckich, co doprowadziło do jego aresztowania 6 kwietnia 1940 roku. Na początku był przetrzymywany w Płocku, potem w obozie przejściowym w Działdowie. Z kolei 19 kwietnia 1940 roku został umieszczony w niemieckim obozie koncentracyjnym Dachau, gdzie otrzymał numer obozowy 4800.

Mimo okrutnych warunków obozowych, Zielonka odprawiał msze święte, oraz słuchał spowiedzi i udzielał komunii. Jego poświęcenie przejawiało się także w dzieleniu się racjami żywnościowymi z najsłabszymi więźniami obozu. W marcu 1942 rozpoczął pracę w grupie stolarzy, co było sposobem na przetrwanie w trudnych czasach. W roku 1943 nawiązał przyjaźń z Gustawem Morcinkiem oraz przejął nielegalne notowanie zgonów księży diecezji płockiej, działalność po Janie Trzaskomie.

W styczniu 1945, wykazując wolę niesienia pomocy, zgłosił się jako ochotnik do szpitala obozowego, gdzie pomagał podczas epidemii tyfusu. Niestety, szybko sam zachorował na tę groźną chorobę i wkrótce zmarł. W swoim ostatnim liście do rodziny, datowanym na styczeń 1945 roku, napisał: „jestem teraz tak bezradny, jak małe dziecko.”

Upamiętnienie

W dziełach Gustawa Morcinka, w szczególności w „Listach z mojego Rzymu”, odnajdujemy upamiętnienie osoby Stefana Zielonki. Jego działalność i osobowość zostały docenione przez biskupa Franciszka Korszyńskiego, który podkreślił, iż był to człowiek wysoko uspołeczniony, mający znaczący wpływ na swoją społeczność obozową.

Stefan Zielonka był także rozważany jako potencjalny kandydat w procesie beatyfikacyjnym męczenników z czasów II wojny światowej. Niestety, pomimo wstępnych rozważań, jego beatyfikacja nie doszła do skutku.

---

Oceń: Stefan Zielonka

---