Molo w Płocku

---

Historia

Molo spacerowe na Wiśle w Płocku to imponujący pomost o długości 357,8 metra, który umożliwia pieszym podziwianie malowniczych widoków. Na jego końcu znajduje się restauracja, co czyni to miejsce jeszcze bardziej atrakcyjnym dla odwiedzających. Pomost zlokalizowany jest u podnóża Wzgórza Tumskiego, po prawej stronie Wisły, co dodaje mu wyjątkowego uroku. Szerokość mola wynosi 5,3 metra, a w rejonie restauracji rozszerza się aż do 15,3 metra.

Obiekt ten został zaprojektowany z myślą o osobach poruszających się na wózkach inwalidzkich, co czyni go dostępnym dla każdego. Molo jest częścią większego planu zagospodarowania płockiego nabrzeża, które ma na celu stworzenie atrakcyjnych przestrzeni turystycznych i rekreacyjnych. Molo jest również częścią projektu budowy portu jachtowego, który zmieści około 100 jachtów.

Na wschodnim końcu mola znajduje się zjazd na brzeg, który zamyka port jachtowy i biegnie w łuku do zachodniego krańca, gdzie jest dostęp do portu. Zachodni kraniec pomostu to miejsce z restauracją o powierzchni 173 m², zaprojektowaną na planie koła. Wejście na molo we współczesnej przestrzeni publicznej usytuowane jest naprzeciwko schodów im. Władysława Broniewskiego, które prowadzą od pomnika tego poety w dół na ul. Tadeusza Kościuszki, przez skarpy wiślanej, na prawobrzeżny bulwar nad Wisłą.

Kluczową cechą płockiego mola jest jego konstrukcja, która została zbudowana równolegle do linii brzegu rzeki. Jest to jedyny tego typu obiekt w Polsce, co pozwala na ochronę przed niebezpiecznymi zjawiskami lodowymi oraz zapewnia wspaniałe widoki na płocką skarpę i zabytkowe budowle miasta, takie jak katedra oraz zamek na Wzgórzu Tumskim, a także amfiteatr zbudowany na stoku skarpy wiślanej.

Budowa mola w Płocku miała miejsce od marca do grudnia 2010 roku, a jego otwarcie miało miejsce 25 czerwca 2011 roku. Całkowity koszt tej inwestycji zamknął się w kwocie około 17 milionów złotych. Niestety, 30 grudnia 2011 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zakaz użytkowania obiektu z powodu uszkodzeń konstrukcji, które miały miejsce w wyniku zalania i przemieszczenia części pali podtrzymujących molo. Po przeprowadzeniu niezbędnych napraw, molo zostało ponownie otwarte w maju 2012 roku.

W 2015 roku w okolicach mola kręcono sceny do filmu „Kochaj!” w reżyserii Marty Plucińskiej. Obiekt należy do Gminy Miasta Płock, co jeszcze bardziej podkreśla jego ważność jako miejsca rekreacyjnego i turystycznego w tym regionie.

Opis konstrukcji

Ustrój nośny płockiego mola to nowoczesna konstrukcja stalowa, złożona z belek rozmieszczonych na 20 stalowych pylonach. Te pylony, mierzące około 4,7 metra wysokości od górnej powierzchni pomostu, wspierają całą konstrukcję. W procesie podwieszania użyto sześciu prętowych cięgien, które łączą belki z pylonami. Pylony zostały rozmieszczone w odległości około 20 metrów od siebie, a cięgna zostały usytuowane w pojedynczym rzędzie, który biegnie łukiem wzdłuż mola.

Pomost spacerowy powstał na 20 palach wielkośrednicowych, które zostały wiercone o średnicy 1,2 metra i długości wynoszącej około 24 metry. Każdy z tych pali został wykonany jako palosłup, który zakończony jest głowicą o średnicy wynoszącej 1 metr. Warto zaznaczyć, że pomost łączący molo z nabrzeżem ma konstrukcję stalową, którą oparto na prefabrykowanych palach żelbetowych wbijanych, mających przekrój poprzeczny wynoszący 0,4 na 0,4 metra oraz długości od 13 do 20 metrów.

Do realizacji budynku restauracji wykorzystano 25 pali wielkośrednicowych o średnicy 0,8 metra, które zakończono żelbetową płytą o grubości wynoszącej 0,3 metra i średnicy 25 metrów. Największym wyzwaniem podczas budowy było stworzenie wierconych pali w nurcie rzeki, które realizowano z pomocniczych pływających barek.

Budynek restauracji jest oparty na konstrukcji stalowej. Jego wewnętrzne ściany, które oddzielają strefę gastronomiczną od części zaplecza, są wykonane w technologii murowej, podczas gdy zewnętrzne ściany stanowi przeszklenie umieszczone na aluminiowym stelażu. Restauracja, zaprojektowana z myślą o 56 osobach, została wyposażona w niezbędne przyłącza wodno-kanalizacyjne oraz energetyczne.

Pomost mola spacerowego jest umiejscowiony na wysokości około 3,5 metra nad normalnym poziomem rzeki. Natomiast pomost łączący molo z nabrzeżem znajduje się na wysokości około 1,5 metra nad poziomem Wisły. Pokład zarówno mola, jak i nabrzeża wykonano z belek drewnianych o grubości 6 i 8 centymetrów. Wzdłuż mola pomiędzy pylonami umieszczono ławki, a na ich szczytach zainstalowano lampy oświetleniowe. Dodatkowo, w przestrzeni pomiędzy zewnętrznymi, stalowymi barierami ochronnymi zamontowano przeszklone ściany wykonane z pleksi.

Podczas budowy mola w Płocku wykorzystano następujące ilości materiałów:

• beton pali wierconych i płyty żelbetowej klasy C35/45 – 1150 m³,
• stal zbrojeniowa pali wierconych i płyty żelbetowej – 335 ton,
• stal konstrukcyjna, która obejmowała ustrój nośny mola oraz pomostu łączącego molo z nabrzeżem i szkielet budynku restauracji – 410 ton,
• całkowita długość pali wierconych – 1170 metrów bieżących,
• całkowita długość prefabrykowanych pali wbijanych – 633 metrów bieżących.

Wykonawcy

Wśród firm, które zrealizowały projekt mola w Płocku, znajduje się konsorcjum, które pełniło kluczową rolę. W skład tego konsorcjum weszły następujące przedsiębiorstwa:

• Bilfinger Berger Budownictwo S.A. z Warszawy, pełniąca funkcję Lidera Konsorcjum,
• Navimor-Invest Sp. z o.o. z Gdańska, będąca Partnerem Konsorcjum,
• Prywatne Przedsiębiorstwo Budowlane Alpex Mariusz Skrętowski Sp.j. z Płocka, również Partnerem Konsorcjum,
• Henczke-Budownictwo Sp. z o.o. z Płocka, który także uczestniczył jako Partner Konsorcjum.

Natomiast projekt samego mola był dziełem firmy Modern Construction Systems Sp. z o.o. z Poznania.

Zleceniodawcą tej inwestycji była Gmina Miasto Płock, a konkretnym odpowiedzialnym za zarządzanie molem w Płocku był Miejski Zespół Obiektów Sportowych, który działa jako Jednostka Budżetowa w Płocku.

---

Oceń: Molo w Płocku

---