Jewgienij Arciuk

W 1928 roku Arciuk opuścił rodzimą ziemię i udał się do Francji, gdzie osiedlił się w Paryżu. Na początku swojej kariery pracował jako kostiumer, a później jako technik maszyn scenicznych, co pozwoliło mu zyskać doświadczenie w miejskich teatrach. Jego pasja do sztuki nie ograniczała się jedynie do teatru, gdyż aktywnie uczestniczył również w działalności Asocjacji Filatelistów.

Z czasem jego talent zaowocował karierą tancerza baletowego. W 1939 roku Arciuk objął przywództwo w Bractwie Świętego Jerzego oraz w Związku Wojskowym Ruchu Wyzwoleńczego, które sam powołał do życia. W 1940 roku był współzałożycielem Baletu Rosyjskiego. Jego umiejętności artystyczne doprowadziły go do pracy jako dyrektor w jednym z paryskich teatrów rosyjskich.

Wczesne lata czterdzieste XX wieku to czas jego bliskiej współpracy z Narodowym Stowarzyszeniem Młodzieży Rosyjskiej (NORM). W 1942 roku objął stanowisko technika sceny w La Scala w Mediolanie, co było kolejnym krokiem w rozwijaniu jego kariery w sztuce. Po zakończeniu II wojny światowej Arciuk osiedlił się w Monachium, gdzie włączył się w działalność antykomunistyczną, przyjmując pseudonim „Dierżawin”.

Na chwilę w 1948 roku, zainicjował wydanie pisma „Nabat”, a w drugiej połowie roku powołał do życia Rosyjski Wszechnarodowy Ruch Ludowo-Państwowy, ogłaszając się przewodniczącym Narodowego Przedstawicielstwa Rosyjskiej Emigracji. W latach sześćdziesiątych odwiedził ZSRR, a następnie osiedlił się we Frankfurcie nad Menem, gdzie zaczął prowadzić proradziecką propagandę.

W ciągu swojego życia napisał również książkę pt. „Russkaja politika samosochranienija”, w której stwierdzał, że Zachód planuje podbój Rosji. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie, gdy zginął w wypadku samochodowym.