Stefan Zgliczyński (lekarz)

---

Życiorys

Po zakończeniu edukacji w 1951 roku w liceum im. Stanisława Małachowskiego w Płocku, przyszły lekarz podjął studia na Wydziale Lekarskim w Akademii Medycznej w Warszawie. W trakcie swojego kształcenia miał okazję zdobywać doświadczenie jako wolontariusz, pracując pod nadzorem dr. Jana Nielubowicza w I Klinice Chirurgii Akademii Medycznej, a później w Klinice Torakochirurgii, którą kierował prof. Leon Manteuffel. W dalszej kolejności pracował w I Katedrze Chorób Wewnętrznych Studium Doskonalenia Lekarzy, zarządzanej przez prof. Walentego Hartwiga. Ostatecznie dyplom lekarza uzyskał w 1957 roku.

W 1960 roku zdobył specjalizację I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, a następnie w 1964 roku specjalizację II stopnia w tej samej dziedzinie. Ostatecznie, w 1975 roku uzyskał specjalizację II stopnia z endokrynologii. Stopień doktora nauk medycznych przyznano mu w 1964 roku na Akademii Medycznej w Warszawie, w oparciu o rozprawę doktorską zatytułowaną „Układ krążenia w nadczynności tarczycy”. Na mocy swojej pracy habilitacyjnej, dotyczącej tematu kliniki zaburzeń wydzielania hormonu antydiuretycznego (ADH), w 1971 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego.

W 1981 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1993 roku tytuł profesora zwyczajnego. W swojej karierze zawodowej był związany z Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego oraz Szpitalem Bielańskim. Na początku swojej kariery pracował tam jako lekarz stypendysta od 1957 roku, a później awansował na stanowiska asystenta (1960), adiunkta (1964), docenta (1971) oraz profesora (1981). Od 1980 do 2005 roku zarządzał Kliniką Endokrynologii w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego.

W latach 1964–1965 odbył specjalistyczne szkolenie w Wielkiej Brytanii, a w latach 1971–1973 w ramach stypendium John E. Fogarty International Center pracował w Narodowych Instytutach Zdrowia w Bethesda w Stanach Zjednoczonych. Dodatkowo brał udział w stażach naukowych w Czechosłowackiej Akademii Nauk w Pradze oraz w klinikach uniwersyteckich w Monachium i Sztokholmie.

Między 1989 a 1993 rokiem zasiadał w Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej. Był jednym z założycieli oraz redaktorem naczelnym Biuletynu Naczelnej Rady Lekarskiej, a także pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma Endokrynologia Polska. Jako aktywny członek wielu polskich towarzystw naukowych, był m.in. częścią Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W latach 2002–2005 pełnił rolę prezesa Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, które również uhonorowało go członkostwem honorowym, a także członkiem Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Adropauzy, będącym jego założycielem oraz przewodniczącym przez dwie kadencje. Do grona honorowych członków należy również Polskie Towarzystwo Neuroendokrynologii.

Był inicjatorem oraz prezesem Polskiego Towarzystwa Medycyny Prewencyjnej i Przeciwstarzeniowej, a także Narodowej Fundacji Endokrynologii imienia prof. Walentego Hartwiga. Poza tym, aktywnie uczestniczył w międzynarodowych towarzystwach naukowych, takich jak Endocrine Society, International Endocrine Society, European Neuroendocrine Association, North American Menopause Society, International Menopause Society oraz European Society of Endocrinology, w której również był współzałożycielem.

W swoim dorobku posiada ponad 350 publikacji, krajowych i zagranicznych, oraz był promotorem poświęconym więcej niż 30 pracom doktorskich. Był także organizatorem i kierownikiem naukowym kursów specjalizacyjnych w zakresie chorób wewnętrznych oraz endokrynologii, które przeszkolili ponad 25 tys. lekarzy. Inicjował także pierwsze w Polsce egzaminacyjne testy specjalizacyjne dotyczące chorób wewnętrznych i endokrynologii. Przewodniczył komisjom egzaminacyjnym w tych dziedzinach, odbywając egzaminy dla odpowiednio 712 lekarzy oraz 704 specjalistów endokrynologii.

Odznaczenia

Stefan Zgliczyński, jako lekarz o bogatej karierze zawodowej, został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które są wyrazem jego zaangażowania i osiągnięć w dziedzinie medycyny oraz edukacji. Poniżej znajduje się zestawienie jego najważniejszych wyróżnień:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 2000 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1990 roku,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej, przyznany w 1985 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał w 1979 roku,
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, uhonorowana w 1978 roku,
• Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, przyznana w 1976 roku.

Rodzina

Stefan Zgliczyński przyszedł na świat w rodzinie, w której jego ojcem był Stanisław Zgliczyński (1900–1940), a matką Maria Gościcka (1905–1994). W rodzinie tej wychowywał się z trojgiem rodzeństwa. W 1956 roku związał się z lekarką Barbarą Bojanowską, która była córką Jadwigi oraz Stanisława. Para doczekała się czwórki dzieci: Wojciecha, Joanny, Piotra oraz Stefana.

---

Oceń: Stefan Zgliczyński (lekarz)

---