Maria Kurecka

---

Życiorys

Maria Kurecka spędziła swoje młodzieńcze lata w Gdańsku, gdzie jej ojciec, będący obywatelem gdańskim, odnosił sukcesy jako zamożny przedsiębiorca w branży spedycji międzynarodowej. W latach 1921–1939 była uczennicą Liceum Sióstr Niepokalanek w Szymanowie, gdzie uzyskała maturę w 1939 roku. Po wybuchu drugiej wojny światowej, rodzina doświadczyła dotkliwych strat. Władze III Rzeszy skonfiskowały ich mieszkanie oraz cały majątek, a ojciec Kureckiej został osadzony w obozie w Dachau, gdzie wkrótce zmarł. Po kilku miesiącach spędzonych w Berlinie, w wrześniu 1940 roku osiedliła się w Warszawie, gdzie przetrwała okres okupacji, a dodatkowo zaangażowała się w działania powstania warszawskiego jako pielęgniarka.

W 1945 roku, Maria Kurecka poślubiła Witolda Wirpszę, a w następnym roku przyszło na świat ich dziecko, syn Aleksander, znany z literackiego kręgu jako Leszek Szaruga. Następnie, Kurecka mieszkała w Szczecinie w latach 1947–1956, ale jej kariera literacka rozpoczęła się w 1948 roku wraz z debiutem jako tłumaczka na łamach „Wiadomości Literackich”, gdzie przełożyła Dżumę Alberta Camusa. Wraz z mężem pracowali także nad tłumaczeniem Doktora Faustusa autorstwa Tomasza Manna.

W okresie 1955–1970, Kurecka zamieszkiwała w Warszawie, gdzie pracowała nad najważniejszymi tłumaczeniami, często w porozumieniu z mężem, takimi jak Gra szklanych paciorków i Demian autorstwa Hermanna Hessego, a także opowiadania Tomasza Manna oraz Śmierć Wergiliusza H. Brocha. Dodatkowo, wraz z Witoldem Wirpszą, przygotowała antologię Z poezji Wietnamu w 1962 roku. Jej własna twórczość również była znacząca; napisała książki biograficzne poświęcone H. Ch. Andersenowi oraz Tomaszowi Mannowi i esej Diabelne tarapaty, który dotyczył sztuki przekładu.

Po wydarzeniach marcowych w 1968 roku w Polsce, Kurecka wraz z mężem zdecydowali się na emigrację. W 1970 roku wyjechali do Austrii, a następnie osiedlili się w Szwajcarii oraz Berlinie Zachodnim. Na Wolnym Uniwersytecie Berlina Kurecka ukończyła studia romanistyczne. Równocześnie współpracowała z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa oraz z prasą emigracyjną, w tym z paryską „Kulturą” oraz berlińskim „Archipelagiem”.

• Dzieje Jana Sebastiana Bacha (1952),
• Jan Chrystian Andersen, opowieść (1965),
• Diabelne tarapaty, esej o sztuce przekładu (1970),
• Trzydzieści wierszy, wyd. Oficyna Literacka, Kraków 1987,
• Czarodziej. Rzecz o Tomaszu Mannie, wyd. Oficyna Literacka, Kraków 1993 – książka została napisana przed 1970 rokiem, jednak jej wydanie wstrzymano przez PRL-owską cenzurę z powodu emigracji autorki,
• Niedokończona gawęda, wyd. Tower Press, Gdańsk 2000 (ISBN 83-87342-20-3) – autobiografia wydana pośmiertnie, zakończona na lata okupacyjne w Warszawie.

---

Oceń: Maria Kurecka

---