Hipolit Pinko


Hipolit Kasjan Pinko, urodzony w 1836 roku w Płocku, jest postacią znaczącą w polskiej sztuce. Jako utalentowany malarz oraz nauczyciel akademicki, pełnił istotną rolę w edukacji artystycznej młodzieży w Radomiu.

Jego dorobek twórczy oraz oddanie dla nauczania uczniów przyczyniły się do rozwoju kultury artystycznej w Polsce XIX wieku.

Pinko odszedł z tego świata 3 listopada 1901 roku w Kaliszu, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii sztuki.

Życiorys

Hipolit Pinko był potomkiem nauczyciela z Płocka, który miał związek z Szkołą Wojewódzką w Płocku. Po ukończeniu szkoły średniej, w latach 1855-1861, kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, mając przyjemność uczyć się pod okiem Rafała Hadziewicza. Jego prace były regularnie wystawiane na wydarzeniach artystycznych w Warszawie, w tym również organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w latach 1862, 1866 i 1867.

Po ukończeniu edukacji rozpoczął pracę pedagogiczną w szkole realnej w Kaliszu, gdzie nauczał rysunku i malarstwa. Wkrótce, około 1869 roku, osiedlił się w Radomiu, gdzie przez kolejne 25 lat uczył w gimnazjach, kształcąc młodych artystów w zakresie rysunku, malarstwa oraz kaligrafii. Jego umiejętności nauczycielskie były wysoko cenione, a Wasilij Smorodinow chętnie podkreślał sukcesy jego uczniów. W 1895 roku Hipolit otrzymał odznaczenie – order św. Stanisława II klasy.

Pomimo pełnienia funkcji nauczyciela, Hipolit Pinko nigdy nie wyrażał chęci wspierania idei prorosyjskich. Jego dom był miejscem spotkań dla patriotycznie nastawionej młodzieży, a w szczególności dla tajnego kółka samokształceniowego „Aryele”, które zostało zainicjowane przez Kazimierza Kellesa-Krauza. W 1871 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą Pelagią Szymańską. Mieli pięcioro dzieci, niestety dwoje z nich zmarło w dzieciństwie. Najstarsza córka, Maria (1872-1911), poślubiła Władysława Bukowińskiego i wspólnie redagowała czasopismo „Sfinks”. Trzecia córka, Helena (1875-1944), wyszła za mąż za pasierba malarza Józefa Brandta, a ich córka została żoną Jerzego, brata Witolda Gombrowicza. W ten sposób Hipolit Pinko być może był modelem dla postaci profesora Pimki w powieści „Ferdydurke”.

Hipolit Pinko zmarł w 1901 roku. Jego pogrzeb odbył się w Kaliszu, jednak później prochy artysty zostały przeniesione do rodzinnego grobu na cmentarzu w Radomiu (kwatera 16a). Dzieła Pinko można podziwiać w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, które gromadzi jego artystyczne osiągnięcia.

Przypisy

  1. a b c d e Marcin Romeyko-Hurko: Hipolit Kasjan Pinko. W: Anna Grochala, Joanna Sikorska: Mistrzowie pastelu. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 2015, s. 342–343.
  2. Janusz Wieczorek: Znani i nieznani Radomianie. Część 2. Społeczny Komitet Ochrony Zabytkowego Cmentarza Rzymskokatolickiego w Radomiu, 14.12.2014 r. [dostęp 25.04.2019 r.]
  3. Anna Tabaka, Mariusz Błachowicz: Peleryna Balukiewicza. Życie Kalisza, 05.05.2010 r. [dostęp 25.04.2019 r.]
  4. 3 listopada 1901 - Hipolit Pinko. Kalendarium Południowej Wielkopolski. [dostęp 25.04.2019 r.]
  5. a b Janusz J. Wieczorek, Znani i nieznani radomianie cz. 2 [online], zabytkicmentarza.radom.pl [dostęp 08.04.2016 r.]

Oceń: Hipolit Pinko

Średnia ocena:4.8 Liczba ocen:5