Edward Jürgens

Jürgens pochodził z rodziny o żydowskich korzeniach, wyznania neofickiego. Był synem Henryka (Heinricha), majstra ciesielskiego z Holsztynu oraz Anny Kryger, wdowy po rzemieślniku-szklarskim. Ukończył gimnazjum w Płocku w 1843 roku, a jego zainteresowania intelektualne doprowadziły go do współpracy z grupą "Przeglądu Naukowego". W 1847 roku jego działalność polityczna została objęta nadzorem policyjnym.

Po ukończeniu studiów na wydziale kameralnym uniwersytetu w Dorpacie w 1852 roku, Jürgens osiedlił się w Warszawie, gdzie w 1857 roku uzyskał tytuł radcy tytularnego, a rok wcześniej został starszym rachmistrzem. Jego działalność polityczna koncentrowała się na działaniach na rzecz pracy organicznej, co było jego priorytetem. Opowiadał się za większą autonomią Królestwa Polskiego oraz uwłaszczeniem chłopów, angażując się jednocześnie w konstruktywne rozmowy polityczne.

Jürgens był znany ze swojego sceptycyzmu wobec konspiracji i zbrojnych powstań. Po wejściu millenerów do „białych” przyłączył się do Dyrekcji Wiejskiej tego stronnictwa. W 1859 roku wziął udział w komitecie zwołanym przez Narcyza Jankowskiego, którego celem była koordynacja przygotowań do powstania. Jednak stanął w obronie swoich przekonań i nie poddał się wpływom Ludwika Mierosławskiego, unikając zaangażowania w działalność spiskową.

Jego poglądy zmieniły się, gdy w 1863 roku wybuchło powstanie styczniowe. Wówczas opowiedział się za czynną walką z rosyjskim zaborcą. Niestety w trakcie powstania został aresztowany i zmarł w X PawilonieCytadeli Warszawskiej w nocy z 2 na 3 sierpnia 1863 roku.

Jego życie zakończyło się na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, gdzie został pochowany w alei 58, miejscu 13, pozostawiając po sobie ślad w historii narodowego ruchu niepodległościowego w Polsce.