Feliks Rudomski

---

Kariera po II wojnie światowej

Feliks Rudomski zadebiutował na scenie muzycznej w 1944 roku, biorąc udział w konspiracyjnych porankach muzycznych, które miały miejsce w mieszkaniu Tadeusza Paciorkiewicza w Ursusie-Czechowicach. W tych wystąpieniach, które odbyły się 19 i 26 listopada, Rudomski zaprezentował pieśń kompozytora, zatytułowaną Ostatnia wieczerza, wykonując ją na baryton z fortepianowym akompaniamentem.

W 1945 roku podjął się wyzwania prowadzenia klasy śpiewu solowego oraz nauczania zasad muzyki w Ludowym Instytucie Muzyki w Płocku, który założono w marcu tegoż roku, przy wsparciu Tadeusza Paciorkiewicza. W ciągu kolejnych lat kariera artysty rozwijała się w sposób dynamiczny. Od 1948 do 1962 roku pełnił funkcję solisty w Państwowej Operze w Warszawie, następnie dołączał do zespołu Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Od 1959 roku Rudomski związał swoje życie zawodowe z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie, gdzie dążył do rozwoju młodych talentów muzycznych.

Po roku 1962 rozpoczął pracę jako pedagog i wokalista w Teatrze Wielkim, a równocześnie od 1962 do 1982 pełnił funkcję starszego wykładowcy w Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Dodatkowo, w latach 1973-1977, miał zaszczyt prowadzić klasę śpiewu solowego w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Józefa Elsnera w Warszawie, gdzie miał nieoceniony wpływ na rozwój swoich uczniów.

Za swoje osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne, 19 stycznia 1955 roku został uhonorowany Medalem 10-lecia Polski Ludowej na wniosek Ministra Kultury i Sztuki. Ponadto 15 lipca 1997 roku, na wniosek Wojewody Warszawskiego, otrzymał (wraz z małżonką Wandą) Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Życie osobiste Rudomskiego również było naznaczone miłością, ponieważ był mężem Wandy z Sadkowskich (1918–1999).

Feliks Rudomski zmarł w Warszawie, a jego pamięć podtrzymywana jest przez to, że spoczął w towarzystwie żony na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 12-1-17).

Główne role operowe

Feliks Rudomski to wybitny artysta operowy, który zapisał się w historii Opery Warszawskiej dzięki swoim zaznaczonym osiągnięciom w różnych rolach. Poniżej przedstawiamy zestawienie jego głównych ról operowych:

Źródło: portal e-teatr.pl

• Wesele Figara Mozarta (1949) – Antonio,
• Straszny Dwór Moniuszki (1949) – Skołuba,
• Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego (1950) – Zarecki,
• Cyganeria Pucciniego (1950) – Alcindor,
• Halka Moniuszki (1953) – Dziemba,
• Czterech gburów Wolfa-Farrariego (1954) – Maurizio,
• Jolanta Czajkowskiego (1955) – Bertran,
• Dama pikowa Czajkowskiego (1955) – Narumow,
• Lohengrin Wagnera (1956) – Rycerz brabancki,
• Faust Gounoda (1956) – Brander,
• Madame Butterfly Pucciniego (1957) – Wuj Bonzo,
• Aida Verdiego (1958) – Król,
• Borys Godunow Musorgskiego (1960) – Bojar,
• Salome Richarda Straussa (1961) – Izraelita V.

Każda z tych ról przyczyniła się do rozwoju jego kariery oraz wnosiła niepowtarzalny wkład w polską kulturę muzyczną.

---

Oceń: Feliks Rudomski

---