Feliks Stawicki

---

Życiorys

Feliks Stawicki przyszedł na świat w Płocku jako syn Franciszka, który pracował jako maszynista na statku żeglugi wiślanej oraz Bronisławy Zglinickiej. Edukację rozpoczął w Płocku w szkole powszechnej, gdzie uczył się od 7. do 14. roku życia. W 1931 roku, w tym samym mieście, zdał maturę w Seminarium Nauczycielskim. Następnie podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie, a przez pierwszy rok uczestniczył w kursie unitarnym w Różanie.

Na podstawie zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego, został mianowany na stopień podporucznika z dniem 15 sierpnia 1934, zajmując jednocześnie 1. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Feliks był prymusem XI Promocji, z której 412 absolwentów uzyskało tytuł podporucznika. Na mocy zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, rozpoczął służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka. Od 1 września 1934 roku objął stanowisko dowódcy plutonu w kompanii strzeleckiej.

Na dzień 17 września 1934 pełnił rolę młodszego oficera w 5. kompanii strzeleckiej II batalionu. 5 czerwca 1935 był na 619. lokacie łącznej wśród podporuczników korpusu piechoty, jednocześnie zajmując 1. lokatę w swoim starszeństwie. W dniu 21 września 1936 nadal był młodszym oficerem 5. kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty, a od 16 marca 1938 dowodził tą kompanią, wprowadzając się do pełnienia tej funkcji od 25 stycznia 1938. Razem z por. Mieczysławem Nejmanem rozwijał sekcję bokserską Wojskowego Klubu Sportowego 14 pp. W latach 1934-1939 kształtował także sekcję piłki nożnej w WKS 14 pp, z którą osiągał wiele sukcesów.

W dniu 19 marca 1938 awansował na stopień porucznika, uzyskując 27. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W maju 1938 został wybrany na członka zarządu Wojskowego Klubu Sportowego przy 14 pp. W październiku 1938 wziął udział w operacji zaolziańskiej, dowodząc 2. kompanią w zbiorczym batalionie 14 pułku piechoty. Porucznik Stawicki został również członkiem Sądu Honorowego 14 Pułku Piechoty na rok 1939. Na 23 marca 1939 przebywał na kursie, zajmując 25. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie.

Po powrocie z kursu, objął dowództwo 5. kompanii strzeleckiej w II batalionie 14 pułku piechoty, a 26 maja 1939 został zarejestrowany na tym stanowisku. W wyniku przydziału mobilizacyjnego przejął dowodzenie nad kompanią zwiadu 14 pułku piechoty. W działaniach na Pomorzu oraz w trakcie bitwy nad Bzurą, w dniu 10 września 1939 został ranny odłamkiem bomby lotniczej w klatkę piersiową. Razem z dowódcą 14 pp, podpułkownikiem Bohdanem Sołtysem, w dniu 12 września stawiali opór rozwijającemu się natarciu II batalionu. Podczas tej akcji dowódca pułku został ciężko ranny, a później zabity przez niemieckiego dywersanta.

18 września porucznik Stawicki został lekko ranny w biodro odłamkiem pocisku artyleryjskiego w lesie Stare Budy. Ostatecznie, 20 września 1939 roku trafił do niewoli niemieckiej we wsi Kamion. 15 października 1939 został aresztowany przez Gestapo i wywieziony z obozu oficerskiego w Łęczycy. Tego samego dnia przewieziono go do więzienia przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu, a 15 listopada 1939 do poznańskiego Fortu VII. 12 grudnia 1939 roku został uwolniony z rąk Gestapo i przewieziony do oflagu VII B Eichstätt, gdzie otrzymał numer jeniecki 836. Następnie przebywał w oflagu VII A Murnau (numer jeńca 136). W trakcie niewoli zdobywał wiedzę z zakresu wojskowości, języków obcych oraz ekonomii. Ostatecznie został oswobodzony 25 kwietnia 1945 roku.

Po wojnie, w końcu czerwca 1945, powołano go do służby w II Korpusie Polskim. Przeniósł się do Włoch, gdzie pełnił funkcję oficera łącznikowego w dowództwie 16 Pomorskiej Brygady Piechoty, wchodzącej w skład 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej, na której stanowisko objął 11 lipca 1945 roku i pozostawał do 24 listopada tego samego roku. Następnie sprawował stanowisko oficera operacyjnego Brygady. W lipcu 1946 roku został przewieziony do Anglii, a 9 kwietnia 1947 zgłosił się na powrót do Polski. 10 lipca 1947 roku dotarł do Gdańska transportem morskim, a początkowo osiedlił się we Włocławku, później przeniósł się do Warszawy.

Za swoje zasługi podczas kampanii wrześniowej został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a nadanie miało miejsce na podstawie dekretu Rady Państwa z dnia 18 listopada 1971 roku.

Feliks Stawicki w dniu 26 grudnia 1937 roku ożenił się z Marią Alicją Sieńską, która urodziła się 8 kwietnia 1912 roku w Płocku, a zmarła 12 października 2013 roku w Warszawie.

Feliks Stawicki zmarł 23 lipca 1990 roku w Warszawie, a jego ostatnie miejsce spoczynku, obok żony, znajduje się na Cmentarzu Komunalnym Północnym, w kwaterze: O-I-7, rząd: 4, grób: 7.

Ordery i odznaczenia

Feliks Stawicki został odznaczony wieloma medalami i wyróżnieniami, które świadczą o jego dokonaniach i zasługach. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, przyznany w 1971 roku,
• Brązowy Krzyż Zasługi, przyznany w 1938 roku,
• Medal Wojska, otrzymany w 1946 roku,
• Medal Wojny 1939–1945, przyznany w 1947 roku.

---

Oceń: Feliks Stawicki

---