Jan Oberfeld

---

Życiorys

Jan Oberfeld przyszedł na świat 31 sierpnia 1896 roku w Płocku, w rodzinie Rudolfa (Chaima Rubina) (1859–1933), który był adwokatem oraz Franciszki z Bernsztajnów. Edukację rozpoczął w płockim gimnazjum filologicznym, prowadzonym przez Macierz Polską. Już od 1913 roku angażował się w konspirację młodzieżową, w której wydawał pisemka niepodległościowe, drukowane na hektografie.

W kwietniu 1915 roku wstąpił do II Brygady Legionów Polskich, a jego przydział trafił do V batalionu 7 pułku piechoty. Jego odwaga w walkach pod Radawczykiem w 1915 roku została uhonorowana odznaczeniem Orderem Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowszym w 1917 roku został internowany w Szczypiornie oraz Łomży. Po zwolnieniu z tegoż internowania w marcu 1918 roku, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie działalność prowadził w Płocku, a później w Warszawie.

W listopadzie 1918 roku zdecydował się na służbę w 1 pułku polowej artylerii lekkiej, gdzie przyjął rolę instruktora i brał aktywny udział w walkach pod Lwowem. Już 7 czerwca 1920 roku objął dowództwo 4. kompanii VI Lwowskiego Baonu Etapowego. W kolejnych miesiącach uczestniczył w starciach z bolszewikami na froncie południowym oraz przyczynił się do walk nad Seretem, w tym szczególnie dramatycznych potyczkach, które miały miejsce na przełomie lipca i sierpnia nad Strypą oraz w nieudanych bojach o Słobódkę Janowską, a także pod Chmielówką.

Do roku 1922 pełnił funkcję dowódcy kompanii 25 batalionu Straży Celnej, który następnie otrzymał miano 25 batalionu Straży Granicznej. W tymże czasie został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie, gdzie zajmował różne kluczowe stanowiska takie jak dowódca plutonu, dowódca kompanii, zastępca dowódcy batalionu oraz dowódca szkoły podoficerskiej. Po zwolnieniu ze służby we wrześniu 1930 roku, pozostał w rezerwie przydzielony do dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, a 31 maja 1931 roku przeszedł w stan spoczynku.

W roku 1934, jako oficer w stanie spoczynku, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Płocku, a jego przydział znajdował się w Oficerskiej Kadrze Okręgowej Nr I, w której był „przewidziany do użycia w czasie wojny”. W Płocku mieszkał przy placu Kanonicznym 5, a od 1937 roku osiedlił się w Warszawie przy ul. Chocimskiej 31 m. 7.

W 1931 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas września 1939 roku wziął udział w obronnych walkach w Warszawie, angażując się także w działalność ruchu oporu. Niestety, w sierpniu 1942 roku został aresztowany przez gestapo, następnie osadzony na Pawiaku, gdzie zginął. Miejsce jego spoczynku jest nam nieznane.

Jan Oberfeld był w związku małżeńskim z Anielą z Markowiczów, jednak nie doczekał się potomstwa.

Ordery i odznaczenia

Jan Oberfeld otrzymał szereg zaszczytnych odznaczeń oraz medali, które świadczą o jego wyjątkowym wkładzie w obronę i odbudowę państwa. Poniżej znajduje się lista najważniejszych wyróżnień, które zostały mu przyznane:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6620,
• Krzyż Niepodległości – 2 maja 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka „Za wierną służbę”,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych.

Te odznaczenia stanowią nie tylko uhonorowanie jego osobistych osiągnięć, ale także przypomnienie o trudnych czasach, w których przyszło mu służyć.

---

Oceń: Jan Oberfeld

---