Edward Robakiewicz

Wojsko i służby mundurowe

Edward Aleksander Robakiewicz, urodzony 20 października 1888 roku w Płocku, to postać o znaczącym wkładzie w historię Wojska Polskiego. Zasłynął jako pułkownik artylerii, co stawia go wśród ważnych liderów wojskowych tamtych czasów.

Niestety, jego życie zakończyło się w 1940 roku w Krzeszowicach, gdzie znane jest, że jako doświadczony oficer miał wpływ na rozwój artylerii i strategii wojskowych w Polsce.

Życiorys

Edward Robakiewicz, urodzony 20 października 1888 roku w Płocku, był postacią znaczącą w polskiej historii wojskowej. W trakcie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego. Po zakończeniu wojny, gdy Polska odzyskała niepodległość w 1918 roku, zdecydował się wstąpić do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu majora artylerii. W swojej karierze wojskowej pełnił funkcje dowódcy baterii w 1 dywizjonie artylerii konnej, a następnie, po reorganizacji, objął dowództwo 2 dywizjonu.

Walcząc w wojnie polsko-ukraińskiej w latach 1918–1919, Robakiewicz został mianowany dowódcą artylerii Grupy „Bug”. Jego dowodzenie baterią miało miejsce ponownie w Ożydowie. W późniejszym czasie, jako dowódca dywizjonu, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, uczestnicząc m.in. w bitwie pod Cycowem, która miała miejsce 15–16 sierpnia 1920 roku.

3 maja 1922 roku, Robakiewicz został zweryfikowany w stopniu majora z senioralnością od 1 czerwca 1919 roku, zdobywając 18. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Z kolei 31 marca 1924 roku awansował na podpułkownika z senioralnością od 1 lipca 1923 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Przekształcenie jego służby miało miejsce 12 marca 1929 roku, kiedy to przeniesiono go do kadry oficerów artylerii, zaś jego nowe stanowisko to rejonowy inspektor koni w Starogardzie.

7 kwietnia 1929 roku, Robakiewicz zdał dowództwo dywizjonu w Dubnie, a 23 grudnia tego samego roku otrzymał przeniesienie do 8 pułku artylerii polowej w Płocku, który od 31 grudnia 1931 roku funkcjonował jako 8 pułk artylerii lekkiej. 28 stycznia 1930 roku objął stanowisko dowódcy pułku, a 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika, co wiązało się z senioralnością od 1 stycznia 1933 roku oraz 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

W 1938 roku, Robakiewicz pełnił rolę dowódcy artylerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W tym czasie brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, a później działał jako dowódca XIX Brygady Piechoty. Jego losy w czasie okupacji niemieckiej były dramatyczne. Został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, a w 1940 roku poniósł śmierć w Krzeszowicach.

Ordery i odznaczenia

Edward Robakiewicz został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które stanowią dowód jego wyjątkowych zasług i oddania.

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1937,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 24 maja 1929,
  • Medal Niepodległości, nadany 9 listopada 1932,
  • Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2, przyznany przez Imperium Rosyjskie,
  • Order św. Anny z Mieczami kl. 2, nadany przez Imperium Rosyjskie,
  • Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3, przyznany przez Imperium Rosyjskie,
  • Order św. Anny z Mieczami kl. 3, nadany przez Imperium Rosyjskie,
  • Order św. Anny z Mieczami kl. 4, przyznany przez Imperium Rosyjskie,
  • Order św. Włodzimierza z Mieczami, nadany przez Imperium Rosyjskie.

Przypisy

  1. W 1937 dokonano zmiany imienia z Edward Robakiewicz na Edward Aleksander Robakiewicz oraz sprostowania daty urodzenia z 8 października 1888 na 20 października 1888. Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 57, 11.11.1937 r.
  2. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  3. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  5. Stanisław Chytrzyński: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 2 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa, s. 3.
  6. Stanisław Chytrzyński: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 2 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa, s. 5.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 386.
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
  9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1932 roku, s. 468.
  10. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 176, 676.
  11. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 189.
  12. Artur Kuprianis, Łódzka 4 Grupa Artylerii ..., s. 209.
  13. Artur Kuprianis, Łódzka 4 Grupa Artylerii ..., s. 219.
  14. Na wzgórzach Roztocza – wrzesień 1939. [dostęp 01.04.2015 r.]
  15. a b c A. Kuprianis, Łódzka ..., op. cit., s. 192.

Oceń: Edward Robakiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.92 Liczba ocen:18