Stanisław Korwin-Szymanowski

---

Życiorys

Stanisław Korwin-Szymanowski urodził się jako syn Józefa Korwin-Szymanowskiego oraz Zofii z Bucholców. W jego życiu ważną rolę odgrywała także rodzina: był wnukiem Teodora Dyzmy Szymanowskiego oraz Julii z Bożeniec Jełowickich. Jego starsza siostra, Archangela, znana jako „Ela”, była powstańcem warszawskim, co świadczy o zaangażowaniu rodziny w walkę o wolność. W 1938 roku rozpoczął naukę w 1 Korpusie Kadetów im. Józefa Piłsudskiego, umiejscowionym we Lwowie.

W 1940 roku dołączył do 10 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Stefana Batorego, która działała w ramach ruchu oporu Szarych Szeregów. W 1943 złożył przysięgę wojskową, a w tym samym roku został uwięziony w obozie w Kętrzynie. Jednak udało mu się uciec i dotrzeć na Lubelszczyznę, gdzie włączył się w działania związane z „Akcją Burza” i wyruszył do Warszawy z 22 pułkiem piechoty Armii Krajowej. W wyniku ran odniesionych w walkach o Mińsk Mazowiecki został wzięty do niewoli przez Sowietów.

Będąc w ZSRR, zgłosił chęć zaciągu do 1 Armii Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Zygmunta Berlinga i przeszedł z nią pełen szlak bojowy, wchodząc w skład ludowego Wojska Polskiego. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Chełmie, gdzie jego umiejętności zostały ukierunkowane na zwalczanie partyzantki ukraińskiej oraz niepodległościowej. Po zakończeniu II wojny światowej podjął współpracę z polskim podziemiem (WiN). Niestety, jego działalność została wykryta i w 1946 roku został aresztowany. Skazano go na karę śmierci, która została jednak zamieniona na ukaranie więzieniem do 1954 roku, kiedy to przebywał w Wronkach oraz Zamku w Lublinie.

Harcmistrz

Po wojnie, w latach 1957–1958, Stanisław Korwin-Szymanowski pełnił funkcję drużynowego 64 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Stefana Czarneckiego, a następnie zajął się rolą zastępcy komendanta Hufca ZHP Warszawa-Ochota. W okresie 1958–1963 był komendantem tego Hufca. Jego działalność w harcerstwie przyniosła wiele zmian; w 1963 roku został członkiem władz Chorągwi Stołecznej ZHP oraz Hufca ZHP Warszawa-Ochota, gdzie pozostawał do 1980 roku.

W 1971 roku zainicjował powstanie w 16 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego pierwszej żeńskiej drużyny w tym regionie. W 1994 roku założył Krąg Instruktorów i Wychowawców „Ruchu Kamykowego”, który skupiał się na kultywowaniu dziedzictwa harcmistrza Aleksandra Kamińskiego. Od 2002 roku do momentu swojej śmierci był aktywnym członkiem Kapituły Krzyża „Za Zasługi dla ZHP”. Zmarł miesiąc po utracie żony Krystyny, pozostawiając po sobie syna i córkę wraz z wnukami.

Jego ostatnie miejsce spoczynku to cmentarz Powązkowski, gdzie został pochowany 14 marca 2008 roku (kwatera 265-1-5/6).

Odznaczenia

Stanisław Korwin-Szymanowski był osobą odznaczoną wieloma prestiżowymi medalami oraz wyróżnieniami za swoje zasługi. Jego osiągnięcia zostały docenione przez wiele instytucji, a oto lista jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”,
• Kryształowe Serce.

---

Oceń: Stanisław Korwin-Szymanowski

---