Mieczysław Kłosiński

Wojsko i służby mundurowe

Mieczysław Kłosiński, urodzony 28 listopada 1905 roku w Płocku, był znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Jego kariera wojskowa zakończyła się 20 lutego 1973 roku w Springfield, gdzie zmarł.

Pełnił on funkcję porucznika piechoty, a następnie awansował na majora broni pancernych w ramach Polskich Sił Zbrojnych. W trakcie swojej służby, Kłosiński sprawował również obowiązki komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Broni Pancernej, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój kadry wojskowej.

Nie można zapomnieć o jego roli jako zastępcy dowódcy Pułku 7 Pancernego, gdzie jego doświadczenie i umiejętności przyczyniły się do szeregów polskiego wojska w trudnych czasach. Kłosiński jest osobą, której dorobek wojskowy zasługuje na szczególną uwagę.

Młodość

Mieczysław Kłosiński przyszedł na świat w Płocku, jako syn Jana oraz Konstancji z Nowackich. Jego droga wojskowa rozpoczęła się 17 października 1927 roku, kiedy to wstąpił do Wojska Polskiego. W trakcie służby zasłużył na awans do stopnia kaprala i został zaliczony do korpusu podoficerskiego. Już w roku 1930, służąc w wojskach pancernych, osiągnął rangę plutonowego.

Rok później, po zdaniu egzaminów maturalnych w trybie eksternistycznym, Mieczysław został skierowany do bydgoskiej szkoły, która kształciła podoficerów zawodowych na oficerów. Ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Zgodnie z zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej, Ignacego Mościckiego, z dnia 5 sierpnia 1933 roku, które opublikowano w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 1933 roku, został mianowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem na dzień 15 sierpnia 1933 roku oraz 20. lokatą.

Na mocy zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych, a konkretnie w wyniku podpisu gen. dyw. Kazimierza Fabrycego, Mieczysław Kłosiński został wcielony do 14 pułku piechoty, stacjonującego w Włocławku. Pełnił tam różne funkcje, w tym młodszego oficera – dowódcy plutonu w 4 kompanii strzeleckiej w II batalionie, a także dowódcy plutonu w 6 kompanii strzeleckiej również w II batalionie. Na dzień 21 września 1933 roku oraz 4 września 1934 roku pełnił już obowiązki dowodzenia.

W dniu 5 czerwca 1935 roku, jako podporucznik 14 pułku piechoty, zajmował 18. lokatę w swoim starszeństwie, co równocześnie oznaczało 137. lokatę łączną wśród podporuczników korpusu piechoty. Wkrótce, już 1 stycznia 1936 roku, awansował do stopnia porucznika, uzyskując starszeństwo oraz 113. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Na dzień 21 września 1936 roku dowodził plutonem w 3 kompanii c.k.m. w III batalionie 14 pułku piechoty.

Służba w Korpusie Ochrony Pogranicza

W dniu 22 lutego 1937 roku, na podstawie rozkazu Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (L.dz. 244/, tj. II-3), Mieczysław Kłosiński został przeniesiony z 14 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dalsze działania miały miejsce 27 lutego 1937 roku, kiedy to na mocy rozkazu dowódcy KOP (L. dz. 1014/tj/Pers. I/37) został przydzielony do batalionu KOP „Sejny”. Po przybyciu do batalionu w dniu 8 marca 1937 roku, jego dowódca wyznaczył go na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii karabinów maszynowych (rozkaz dzienny Nr 35 z dnia 9 marca 1937 r.).

Od 8 listopada aż do grudnia 1937 roku, Kłosiński pełnił w zastępstwie funkcję dowódcy kompanii k.m., a od 23 maja 1938 roku do 10 lipca 1938 roku sprawował obowiązki dowódcy tej kompanii. Po tym okresie, od 11 lipca 1938 roku, został ponownie mianowany dowódcą plutonu w kompanii ckm, kontynuując służbę z zaangażowaniem.

Oprócz służby wojskowej, Mieczysław Kłosiński był także aktywnym działaczem społecznym. Pełnił funkcję prezesa Spółdzielni Spożywców KOP „Zgoda”, której działalność związana była z macierzystym batalionem. W grudniu 1938 roku, rozwinął swoją karierę, zostając wiceprezesem Wojskowego Klubu Sportowego „Sejny”, jednocześnie przewodząc sekcji strzeleckiej klubu.

Poza tym, od 17 lutego 1939 roku zasiadał w komisji rewizyjnej WKS „Sejny”. Kolejny rozkaz wydany przez dowódcę brygady KOP „Grodno” w dniu 31 marca 1939 roku przeniósł go, wraz z sierż. Janem Podsiadłym, do roli asesora Wojskowego Sądu Rejonowego w Grodnie, pozostając jednocześnie dowódcą plutonu w kompanii karabinów maszynowych.

Na dzień 23 marca 1939 roku, Kłosiński zajmował 98. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty, co świadczyło o jego znaczącej pozycji wśród równorzędnych oficerów (wg starszeństwa z dnia 1 stycznia 1936 roku). W dniu 28 maja 1938 roku, na mocy rozkazu dowódcy KOP, odznaczenia te rozwinięto przez nadanie mu Brązowego Medalu za Długoletnią Służbę. Jeszcze większe wyróżnienie przyszło 11 lipca 1938 roku, kiedy Srebrny Krzyż Zasługi został przyznany Mieczysławowi Kłosińskiemu w uznaniu jego zasług w służbie granicznej – akt ten podpisał Prezes Rady Ministrów Felicjan Sławoja Składkowski.

Kampania wrześniowa

Wrzesień 1939 roku był kluczowym okresem w historii Polski, gdyż w tym czasie porucznik Mieczysław Kłosiński pełnił obowiązki dowódcy kompanii c.k.m. w odtworzonym po mobilizacji II batalionie 134 pułku piechoty rezerwowego, znanym jako batalion KOP „Sejny”. W dniu 6 września jego oddział opuścił Sejny, a do 17 września dotarł nad Niemen, gdzie dowódca dowiedział się o agresji radzieckiej. W związku z tym batalion musiał powrócić do Sopoćkiń, a informację o agresji porucznik Kłosiński otrzymał we wsi Hoża.

Wieczorem 21 września 1939 roku batalion „Sejny”, w składzie 1 i 5 kompanii strzeleckich oraz większości kompanii c.k.m., rozlokował się na przedpolu Sopoćkiń, gdzie osłaniał sztab polowy DOK Nr III oraz kwaterę jego dowódcy – gen. bryg. Józefa Olszyny-Wilczyńskiego. Niestety, ten gest ochrony dowódcy zakończył się tragicznie, gdyż wkrótce potem został on zamordowany przez Rosjan.

W nocy z 21 na 22 września część kompanii c.k.m. (bez porucznika Kłosińskiego) oraz 2 i 3 kompanie strzeleckie wzięły udział w próbie zdobycia mostu na rzece Łosośnie, co miało na celu przeciwdziałanie spodziewanemu atakowi radzieckiemu z kierunku Grodna. Mimo użycia zarekwirowanych autobusów, oddziały nie zdołały zdobyć mostu przed napotkaniem radzieckich czołgów z Oddziału Wydzielonego 2 Brygady Pancernej. Powróciły one w okolice Sopoćkiń 22 września w godzinach popołudniowych, jednak nie dotarły do miasteczka, ponieważ później, w nocy obroną Sopoćkiń zajmowała się pozostająca tam część batalionu, która musiała stawić czoła atakującym czołgom radzieckim.

Podczas tej obrony porucznik Kłosiński dowodził niepełną kompanią c.k.m., która skutecznie walczyła ogniem cekaemów i moździerzy przeciwko wrogim jednostkom. Po intensywnej walce, która trwała około godziny, te oddziały zmuszone były do wycofania się, ponosząc przy tym znaczne straty.

W dniach 23-24 września żołnierze baonu „Sejny” walczyli w rejonie śluzy Nowosiółki oraz w Kaletach. W tym okresie kilka ujętych żołnierzy batalionu oraz załoga strażnicy KOP „Jelinki” zostało zamordowanych przez Rosjan. Obrona Kalet, dowodzona przez ppłk Michała Osmolę, zaczęła się o godzinie 16:00 i trwała aż do 17:30. Polscy żołnierze otrzymali wtedy rozkaz prowadzenia walk opóźniających oraz zbiórki w Budwieciu.

Wkrótce batalion zaczął się przemieszczać w kierunku Stanowiska i Giby. Kompanie zmuszone były zebrać się w nakazanym rejonie do północy. Gdy osiągnęły Budwieć, ppłk Osmola zdecydował zaniechać dalszych działań w związku z brakiem amunicji, żywności oraz możliwości kontynuowania walki. W nocy z 24 na 25 września, około godziny 1:30, porucznik Mieczysław Kłosiński oraz resztki batalionu KOP „Sejny” przekroczyli granicę z Litwą w miejscowości Kouknary (obecnie Kauknoris), co oznaczało ich internowanie. Z początkowo mobilizowanej jednostki na Litwę dotarło jedynie około 30% stanu osobowego batalionu.

Internowanie i radziecka niewola

Zaraz po przekroczeniu polsko-litewskiej granicy przez ostatnie wozy batalionu, na horyzoncie pojawiły się czołgi sowieckie, które zatrzymały się w tym strategicznym punkcie. Baon dotarł do miejscowości Kopciowo, gdzie na żądanie litewskich władz złożył broń. W tym miejscu miała miejsce krótka przerwa, podczas której Litwini zapewnili polskim żołnierzom posiłek. W Olicie zrealizowano oddzielenie oficerów od zwykłych żołnierzy. Ci pierwsi zostali na krótko umieszczeni w Rakiszkach, a następnie przeniesieni do obozu w Kalwarii na Suwalszczyźnie.

W listopadzie 1939 roku, приблизительно sześciuset oficerów Wojska Polskiego, w tym porucznik Kłosiński, znajdowało się w obozie internowania w Kalwarii. Po aneksji Litwy przez ZSRR, która miała miejsce w czerwcu 1940 roku, on sam trafił 10 lipca 1940 roku do obozu w Putywlu na Ukrainie. Po pewnym czasie, 22 czerwca 1941 roku, został przeniesiony do obozu NKWD w Griazowcu, położonym w Rosji.

W wyniku ogłoszonej „amnestii”, na mocy układu Sikorski-Majski, zyskał wolność. W dniu 3 września 1941 roku dotarł do Tatiszczewa, gdzie dołączył do tworzonych tam Polskich Sił Zbrojnych, które były pod komendą generała dyw. Władysława Andersa.

W Polskich Siłach Zbrojnych

W dniu 5 marca 1942 roku powstała Szkoła Podchorążych Rezerwy Broni Pancernej, zlokalizowana w Kaindzie, w Kirgizji, na obszarze ZSRR. Szkoła ta została utworzona w ramach Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, które z kolei zostało zainaugurowane 15 lutego 1942 roku w Karabałty – Woźniesienowka. W rolę komendanta I promocji tej instytucji wszedł porucznik Mieczysław Kłosiński, który w tamtym czasie został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.

Słuchacze zjechali do szkoły 26 lutego 1942 roku, a program obozu, znany jako I promocja, trwał od 5 do 21 marca tego samego roku. 26 marca 1942 roku kadrę oraz słuchaczy przewieziono kolejami do Krasnowodzka, skąd 2 kwietnia 1942 r. przetransportowano ich statkiem do Persji. W dniu 27 kwietnia 1942 roku, szkołę przeniesiono do Egiptu, a następnie do Palestyny, a później do Iraku, gdzie faktyczne szkolenie pancerne rozpoczęło się i zakończyło 27 lutego 1943 roku.

Ukończenie szkoły zakończyło się sukcesem dla 102 uczniów, którzy uzyskali status podchorążych z początkowej liczby 148 elewów. Mieczysław Kłosiński pełnił funkcję komendanta Szkoły przez cały czas jej działalności w ramach I promocji. Uwieńczeniem tego etapu było uczestnictwo w defiladzie, którą odebrał od swoich podkomendnych. Po ewakuacji z ZSRR, Kłosiński był zarejestrowany w ramach 4 Batalionu Czołgów.

W dniu 1 marca 1944 roku awansował do stopnia kapitana. Z dniem 15 września 1945 roku rozpoczął służbę w Pułku 7 Pancernym. Powrót pułku z Włoch do Wielkiej Brytanii był zorganizowany w trzech turach transportowych. Kapitan Kłosiński wziął udział w ostatnim transporcie, który 5 lipca 1946 roku dotarł z Gubbio, gdzie stacjonował pułk, do Maceraty.

Później, 22 oficerów, wraz z 244 szeregowymi, trafiło do obozu przejściowego w Neapolu, skąd w dniu 15 lipca o godzinie 18:00 wyruszył brytyjski statek s.s. „Ormonde”. Kapitan Kłosiński przybył do Zjednoczonego Królestwa 22 lipca 1946 roku. Dzień później, w obozie Hardwick Hall (hrabstwo Derbyshire), zamieszczono go na liście Pułku 7 Pancernego jako pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy pułku.

Na podstawie rozkazu o sygnaturze L. dz. 6675/Pers/46 z 17 sierpnia 1946 roku, mianowano go dowódcą szwadronu w Pułku 7 Pancernym. Stał się przewodniczącym „Kapituły Odznaki Pułkowej Pułku 7 Pancernego”, której pierwsze posiedzenie miało miejsce 10 sierpnia 1946 roku. 14 sierpnia 1946 roku, Kapituła złożyła wniosek o nadanie mu odznaki pułkowej rzeczywistej, przyznając numer 2B.

W dniu 26 marca 1947 roku Kłosiński otrzymał stopień oficera Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia oraz numer osobowy 6971. Uzyskawszy tytuł inżyniera podczas pobytu na obczyźnie, w 1947 roku awansował do rangi majora. Wczesną wiosną 1952 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. 18 lutego 1952 roku dotarł do Nowego Jorku na pokładzie statku s.s. „Homeland”, który wypłynął z Southampton 9 lutego 1952 roku. Wskazując New Haven w stanie Connecticut jako miejsce zamieszkania, Kłosiński osiedlił się już na stałe w USA.

Zmarł w dniu 20 lutego 1973 roku, przyjmując amerykańskie nazwisko Mitchell Klosinski, w Springfield w stanie Massachusetts.

Rodzina

Mieczysław Kłosiński był mężem Cecylii, z domu Kurowskiej, która przyszła na świat w Sierpcu 30 grudnia 1907 roku, a zmarła 4 września 1986 roku we Włocławku. Cecylia była córką emerytowanego starszego sierżanta 14. pułku piechoty, Józefa Kurowskiego, oraz Heleny Kurowskiej. Ich związek małżeński został zawarty w dniu 27 czerwca 1936 roku, we włocławskiej parafii wojskowej pod patronatem Św. Michała.

Para doczekała się syna, Tadeusza Mieczysława, który przyszedł na świat 17 czerwca 1937 roku w Grodnie, a zmarł 1 września 2002 roku we Włocławku. Zarówno żona, jak i syn, zostali pochowani na cmentarzu we Włocławku, w sektorze 34, w rzędzie 4, w grobie numer 56.

Na grobie Kłosińskich została umieszczona symboliczna płyta nagrobna, na której znajdują się istotne informacje dotyczące Mieczysława. Płyta wyraźnie wskazuje, że był on majorem Wojska Polskiego, który brał udział w kampanii wrześniowej, a także w kampanii afrykańskiej oraz bitwie pod Monte Cassino. W uznaniu jego zasług, został odznaczony zarówno polskimi, jak i zagranicznymi odznaczeniami.

Awanse

Mieczysław Kłosiński w swojej karierze wojskowej przeszedł przez szereg istotnych awansów, które odzwierciedlają jego rozwój i umiejętności. Poniżej przedstawione są daty i rangi, które zdobył:

  • podporucznik (15.8.1933),
  • porucznik (1.1.1936),
  • kapitan (1.3.1944),
  • major (1.1.1946).

Ordery i odznaczenia

Mieczysław Kłosiński, jako osoba o znaczącym dorobku, jest laureatem wielu prestiżowych odznaczeń i medali, które honorują jego wyjątkową służbę oraz wkład w obronność kraju. Oto lista wyróżnień, które zdobył:

  • srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,
  • srebrny Krzyż Zasługi,
  • brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Nr 746,
  • Medal Wojska,
  • Gwiazda za Wojnę 1939–1945,
  • Gwiazda Afryki,
  • Gwiazda Italii,
  • Odznaka Pułkowa Pułku 7 Pancernego,
  • odznaka pamiątkowa 2 Korpusu Polskiego.

Przypisy

  1. Ochał 2017 ↓, s. 594–595.
  2. Ochał 2017 ↓, s. 554.
  3. Ciesielski 2008 ↓, s. 295.
  4. Ciesielski 2008 ↓, s. 292.
  5. Ciesielski 2008 ↓, s. 289.
  6. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 938.
  7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 79.
  8. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 71.
  9. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 50, 71.
  10. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 49.
  11. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 39, 43.
  12. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 39.
  13. Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 27.
  14. Żebrowski 1971 ↓, s. 559.
  15. Żebrowski 1971 ↓, s. 489.
  16. Kowalski 1999 ↓, s. 238–239.
  17. Kowalski 1999 ↓, s. 230.
  18. Kowalski 1999 ↓, s. 226.
  19. Kowalski 1999 ↓, s. 211.
  20. Kowalski 1999 ↓, s. 210–212.
  21. Kowalski 1999 ↓, s. 175.
  22. Kowalski 1999 ↓, s. 176.
  23. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. ↓, Nr 3 z 11 XI 1938, s. 47.
  24. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 VIII 1933, s. 155.
  25. Monitor Polski ↓, Nr 159 z 15 VII 1938, s. 1.

Oceń: Mieczysław Kłosiński

★★★★★
Średnia ocena:4.86 Liczba ocen:23